Daar sta ik dan. In de tuin, huilend te kijken naar mijn spelende meisje die geniet van de zon en haar emmertje water. Ze is bijna 1,5. Met de glanzende vlasjes op haar mooie hoofdje is ze nog zo verdomd onschuldig…
Ik wil wel glimlachen naar haar, maar t lukt me niet. Verdriet heeft de overhand. Binnen staat J, zichtbaar bevend leest hij mijn brief. De boodschap is helder, maar zo ver van wat we ooit voor ogen hadden samen.
Het is juli, warm, J is op mijn verzoek eerder van werk gekomen. “Het is belangrijk” zei ik nog aan de telefoon. Binnen 30min was hij thuis. Thuis…dat voelt direct niet meer zoals het hoort te voelen. Niet wetende wat ons in godsnaam stond te wachten, wisten we beiden dat dit niet meer de weg is die we willen bewandelen, in elk geval niet samen. Het is op, wij zijn op. De liefde is op, voor elkaar.
En nu? Wat moeten we nu doen? Door onze tranen heen wordt duidelijk dat we beiden zielsveel om onze dochter geven. Wij.gaan.dit.dus.redden! Die kracht en verbondenheid is instant voelbaar, samen, wij gaan opvoeden, samen, wij gaan dit mooie wezentje alle tools voor handen geven om te groeien en ontwikkelen, met als belangrijkste instrument de liefde van beide ouders. Geen drama meer, geen ruzie meer. Geen stress meer voor ons meisje. Want dat heeft ze, helaas, al te veel meegekregen ben ik bang.
Het is voorbij, onze strijd. Een zucht, schouders die bij ons beide ontspannen. Het hoeft niet meer. De weg tussen ons buigt langzaam af, alle hobbels in het verleden lijken te vervagen. De connectie gebaseerd op liefde is verbroken. Samen besloten, samen door, maar anders. Verdrietig, maar goed. Wij gaan dit redden voor ons meisje.
Op deze bizarre wending in mijn leven volgde geruime tijd een soort nomaden-bestaan. Standaard stond een sporttas met vieze sokken, kleding voor 2 dagen en een tandenborstel op de gang in het huis van m’n ex (nog steeds moeite met dit woord), klaar voor het volgende adres. Het samen in één bed slapen wordt nl best wel awkward vanaf een paar weken na de break.
Ik kwam erachter dat het gevoel van eenzaamheid diep zit, want de adressen vlogen me om de oren en iedereen stond voor me klaar. Toch voelde ik me zo…eenzaam. Door mijn stabiele pieken van stress werd ik ook nog eens kilo voor kilo minder Heleen. Geen thuis hebben en geen tot weinig zicht op een onderkomen vrat letterlijk aan me. Hoe lang ging ik dit nog volhouden? Paste wel weer (even) in een maatje minder, dat was toch ergens een schrale troost voor me…
—
“Hoe laat kom je?” vraag ik aan de vloerenman 3 maanden later. Heb net een topdeal gesloten voor een laminaatje, al zeg ik het zelf. De verfman komt een paar dagen eerder, ook viavia geregeld en gaat ook mijn héle huis doen in 2 dagen. Spuiten dan, want ik laat het bobbeltjes behang er even lekker opzitten. Mijn pa verklaarde me voor gek toen ik zei dat ik al het behang eraf wilde krabben. Na een minuut of wat te hebben nagedacht, was ik ook om. Mijn pa zei: “Het is maar een huurhuis toch?”. Ja pap, maar wel míjn huurhuis zometeen, dacht ik nog vol ongeloof.
Zo onbevattelijk, maar ik heb gewoon een huisje. Naja, ‘je’. Het 82m2, heb nog nooit zo groot gewoond, muv mijn ouderlijk huis dan, maar ik heb straks écht veel ruimte, he-le-maal happy.
Toen ik werd gebeld met de beste mededeling die ik me op dat moment kon wensen (“Je hebt het huis en je krijgt de sleutel over 3 weken, say whaaaaat???”), liep ik net met mijn blote voetjes de warme zee in van t strand van Dubai met m’n ‘4-day-date’ (mooi verhaal, ga ik je zeker nog vertellen in een volgend blog, promise). Het maakte me geen zak uit dat ik het nog niet eens ‘live’ gezien had, de foto’s waren top en het voelde direct goed…
Een week later stond ik in het huis, het was nog lang niet leeg en de dochter van de oude huurster wilde mij daar duidelijk niet hebben. Ik begrijp het wel hoor, haar moeder, mevrouw K., had daar járen gewoond, maar zij was kort daarvoor overleden. Erg triest, maar wat zeggen ze ook al weer over ‘de een z’n dood…’? Beste Mevrouw K, ik beloof u, ik zal het fijne wonen op deze plek voorzetten, het zal niet verloren gaan. Dit wordt ook mijn thuis. Dankuwel.
Het is toch snel gegaan vanaf de break, het proces van daadwerkelijk spullen pakken en vertrekken. Een nieuw thuis krijgen en creëren, mijn meisje zoveel mogelijk stabiliteit en rust meegeven tijdens dit alles en een date… een tinder-date, de beste swipe éver…?? Wie zal het zeggen…
Het proces is nog in volle gang, maar langzaam aan vind ik mijn weg. Langzaam aan keert de rust terug en word ik weer mezelf, het blije stuiterkonijn, met tonnen energie en een glimlach als ik denk hoe gelukkig ik mijzelf mag prijzen dat de beslissing om uit elkaar te gaan zo heeft uitgepakt. Voor ons drieën. Ik ben er nog niet, maar de vraag die dan meteen bij mij rijst is of er überhaupt iets bestaat als: ‘er zijn’?
………….
Wat hierna allemaal gebeurt, en niet te vergeten mijn beloofde verhaal over mijn 4-day-date-in-Dubai avontuur, dat lees je allemaal in mijn volgende blogs. Deuren blijven openvliegen en kansen staan te popelen, nieuwe wegen bewandel ik met verve, en angstig haak ik soms ook weer af. Het blijft een spannend pad en jij kan hierin meegaan. Zie ik je terug?
Godverdikkeme Leen ?.
Wat heb je dit mooi opgeschreven, zo kwetsbaar, zo krachtig.
Je bent een f*cking superwoman, f*cking supermama, een waanzinnig bijzonder mens en een uberlieve fijne vriendin.
Ik hou van je, You rock! Big time!
?
Wat een fijne reactie mop. Dikste kus en liefde voor jou ook!
Wauw Leen, ouwe blogger van me! (Dit wist ik niet, dat je dit deed) Wat schrijf je heerlijk! Ben benieuwd naar de rest, al weet ik al een hoop, lezen maakt het tastbaarder ?
Eli! Dank je!! Is ook een redelijk recente beslissing hoor!! XOXO
Mooi skat?
Thanks wijffie!
Hi Heleen, ik ben een vriendin van Carine en ga je zeker volgen!
Hoi Dieneke,
Wat onwijs leuk, zie je dan hopelijk vaker op mijn blog dan!
Lieve leen, prachtig geschreven, kippenvel!
Kan niey wachten op je volgende avontuur. Ga je volgen
X
Dav,
Wat te gek! Superlief…x
Mooi verwoord, Leen. Maar ook heftig te lezen.. Ben blij voor je dat je de juiste beslissing hebt gemaakt, dapper ook. Liefs
Ha Theer,
Dank voor je reactie!
Kom je de rest ook lezen?
Liefs!
Echt wel, blijf je zeker volgen. Ga je ook nog vloggen? XX
Hmm, goeie vraag. Maar voorlopig houd ik het bij lekker schrijven!
Dikke thumbs up van je grootste fan!
Je schrijft zo pakkend en open. Keep ’em coming!! Ik volg.
Tes, lief!!!
Komen eraan..(nog even geduld dan..:))
xoxo
Geweldig Heleen. Wat bijzonder om zo met je leven mee te mogen lezen. Heel kwetsbaar maar zo sterk. Ik blijf meelezen.. ?
Ha Suus,
Wat lief, je reactie. En fijn dat je m’n volgende blogs ook wil lezen!
xoxo
Traantje in mijn oog. Blij voor jou lieve Leen… ieder huis z’n kruis, en alles komt goed. Zo niet dan toch. Uit t oog is niet uit t hart. Snappie? (Niet de krokodil). ? Emi
He Eems,
Wat een te lieve reactie.
Hoop dat je me blijft volgen!
Liefs!!
Alleen maar liefde! Heel knap en kwetsbaar en Ja ik heb een vrouwen blog gelezen en jij bent een topper Leen! Die swipe mag er overigens ook best wezen!
Haha Fer,
Fijne vent ben je toch! Jij bent mannelijk genoeg om deze blog te handelen! 🙂
xx
ps. die swipe is idd best ok…
Top Leen! En io vermoed voor heel veel mensen zo herkenbaar!
He Gab,
Dank! lief van je…
Hoop je vaker terug te zien!!
Liefs!
Guilty, man nummer twee hier! Topper ben je Leen! ?
He, leuk!! enne, je mag blijven komen hoor! Ook als man…:)
x
Heleen, moedig van je! Wat dapper dat jullie die keuze hebben gemaakt én jij dit blogt. Alles komt goed. ?
Hi,
Dank, lief van je! Kom je terug voor mijn volgende blog?
x
Mooi geschreven Leen! Bijzonder om op deze manier weer soort van “bij te praten”. Heftige periode…trots op jou! Xx Karin
Wat een lieve reactie Karin! Ja lang geleden he?! maar hier idd een klein stukje van mijn leven..Er volgt nog meer hoor! 🙂
liefs!
Mooi en eerlijk geschreven! Ik blijf je lezen 🙂 Succes XX Simone
Ha Simone,
Dank! En super dat je me blijft lezen! 🙂
xx
Net als fer dit stuk gelezen, van dichtbij meegemaakt en maatje you rock it…
San
He San,
Jij rockt ook!
x
Goed gedaan “ex” buurvrouw, mooi beschreven.
Hi Ignaat,
Dank voor je reactie…Er is meer onderweg! Blijf je me lezen?
liefs
Kanonne….wat is dit goed!! Komt zó binnen dit. For real!! Mag ik een diepe….diepe buiging voor het talent en mijn vriendinnetje Leen?! Dank u
Haha Tinus,
lief van je!
xxx
Lieve Leen, bijzonder intens proces wat jullie hebben meegemaakt met z’n 3tjes.. Moedig en knap van je om dit zo op te schrijven en te delen = helen. Liefs Shaf
He Shaf,
Dank voor je mooie woorden! Voor mij is schrijven de beste vorm van verwerken en weer doorgaan!
En there’s more where that came from! Hoop je lekker vaak terug te zien..
nogmaals dank…
x
Nou Heleen, dit leest als een film….top!
Als je nog even doorgaat wordt het vanzelf een tv-serie 🙂
Martin B. te A.
he martin, dank! tv serie…nou…dat gaat wel ver 😉
Lieve mooie Leentje,
Wat recht uit je hart geschreven. Prachtig, grappig maar ook ontroerend. En vooral heel liefdevol en teder.
Grootse bewondering voor jou mooie lieverd. En graag blijf ik je volgen op je pad van het moeder zijn, jezelf ‘weer’ vinden en inderdaad in het alleen zijn en je eenzaam voelen. Heel herkenbaar lieve stuiter??❣️
Liefs en dikke kuzz voor jou❤️
Lieve Gitt, wat een mooie woorden van je, fijn…tot snel? liefs, xoxo
Lieve Heleen,
Bijzonder om jouw verhaal te lezen, maar ook erg verdrietig..
Ik heb zelf inmiddels een dochter en daar doe je echt alles voor.
Benieuwd naar jouw verhalen en ga jou zeker volgen!dikke kus Tamara
Hoi Tamara,
Te gek dat je me wil blijven volgen..lief!
Wow! Wat een verhaal en mooi verwoord. Helaas voel ik me hierin helemaal thuis, en “journey” opweg naar “er zijn” en dan toch weer niet! Net alsof je stad probeerd uit telopen naar het rustige platteland (voor even!) maar dan toch om iedere hoek weer een straat ziet.
Ik vind het mooi om te lezen hoe jij hierin staat en hoe je “er” mee omgaat.
Go girl….
Ha JC,
Dank! Naar te horen dat je het herkent, zijn toch (ongewenst) zware tijden af en aan. Maar houd moed! (lees mijn andere blogs…:)).
groetjes,
Heleen
Heel mooi geschreven!
dankje!
Heftig proces om doorheen te moeten gaan. Soms is de beste keuze, niet de makkelijkste, maar het komt goed
Het komt zeker goed. ben al flink op weg…as woensdag het vervolg…
Wat fijn dat je weer een plek voor jezelf hebt! Dat maakt denk ik een heleboel verschil.
ja, een eigen plek waar ik me inmiddels erg goed en thuis voel en mijn meisje ook, maakt zeker verschil.
Wow, dit komt binnen! Heel krachtig geschreven!!
Dag Kiki,
dank je wel.
Wow, recht uit het hart geschreven. Chapeau dat je die keuze hebt durven en kunnen maken. Het is niet altijd vanzelfsprekend…
zeker niet vanzelfsprekend, maar we konden niet verder zo. beiden wilden we weer gelukkig zijn/worden of in elk geval elkaar de kans geven dit weer te gaan opzoeken.
Heel mooi en oprecht geschreven. Een liefdesbreuk is nooit gemakkelijk, zeker niet met kinderen. Ik kom zelf uit een gezin met gescheiden ouders en als kind is dat zeker niet altijd eenvoudig. Maar ik weet zeker dat jij er alles aan zal doen om je dochter gelukkig te maken!
Dat sowieso! en haar papa ook, is de beste papa die ik me kan wensen voor mijn meisje…
dank voor je compliment.
Het klinkt alsof je leven volop in beweging is! Ik ben benieuwd waar het je allemaal brengt.
Ja Nicole, klopt!! ik ben ook benieuwd..maar probeer ook stil te staan en te genieten van elk moment van die (hobbelige) weg…
Wat kan jij mooi schrijven! Ik kom zeker terug.
Dank je wel, fijn te horen!
Mooi geschreven. Jammer dat de relatie niet werkte. Ik ben wel heel benieuwd naar het Dubai verhaal haha.
Dank!
Het dubai verhaal krijgt morgen een vervolg…;)