“Leeeeeentjeeee” appt S mij vorige week vrijdagavond. Ik weet meteen wat hij wil. S wil meeten, iets leuks doen, terras op, hapje eten maar t állerliefst een stukje varen of naar de gym. Maar ik kan niet. Ik heb dit weekend mijn meisje. Dit weet S wel, heb t hem gister nog gezegd. Maar dat vergeet hij. Ik neem t hem niet kwalijk hoor, een leuke vent in de 40, zonder kids of chick. Dan onthoud je dat soort dingen niet, want dan ben je met héle andere dingen bezig. Namelijk met wie kan wanneer wat doen in het kader van ‘ik wil gezelligheid om me heen’.

Het rotte hiervan is dat hij inmiddels een van de weinige in onze vriendengroep is met deze ‘status’: single, no kids & searching for either love or a lot of fun.

Dit resulteert echter voor hem vaker dan gewenst in een ‘nee sorry ik kan niet afspreken, want …. (vul in:) ik heb mijn kids/date met m’n vent/een ‘family meets family’-gettogether/in elk geval geen tijd voor jouw spontane plannen S’. Want daar gaat het vaak om, het spontane dat S wil, is helaas steeds minder spontaan. Waardoor S soms totaal ongewenst alleen thuis zit, nadat hij al uren in de gym is geweest.

En even onder ons, afspreken met vrienden als hun kinderen erbij zijn, is prima gezellig, maar toch écht anders dan wanneer de kids er even níet zijn….en ik kan héél goed begrijpen dat S niet altijd ‘oom S’ wil zijn op een heerlijke zomerdag die hij ook had kunnen vullen met wat uurtjes varen incl. lovely company. Echter die optie heeft S niet altijd…

Ik vraag me af of hij zich op sommige momenten niet wat eenzaam voelt wanneer hij weer ongewenst thuiszit, alleen. Het opvallende hiervan is dat ook ík dit gevoel steeds vaker heb inmiddels. Ja, ik heb een dochter, maar ik ben niet meer ELK weekend praktiserend mama…want om het weekend is ze bij haar papa.

Neem nou vandaag, zondag, het is echt bizar mooi weer en mijn meisje is bij haar vader. Ik heb een superchill ochtendje thuis gehad en daarna 1,5 uur in de gym staan knallen. In de middag, met energie voor 10,  spreek ik eerst af met een vriendinnetje en haar kids bij Blijburg (echt mijn favorietste plek ever). Dikke prima en ook wel eens lekker om daar te zijn zonder zélf te hoeven opletten/helpen/luier verschonen/of voor de zoveelste te keer ‘ijsje, mama, ijsje, MAMA, IJSJE!!’ te hoeven aanhoren… tot ze afzegt, de kids blijven liever thuis…hmmm…

Het allerliefst wil ik gewoon de hele dag op een superchill zonovergoten terras hangen met een heerlijke voelbare flirt-vibe en gesprekken voeren met leuke semi-vreemde mensen, want laten we eerlijk zijn: kijken, flirten en kletsen is toch wel erg gezellig natuurlijk. Maarja, als ik ergens bent met kids (of dit nou mijn eigen kids zijn of niet…) lijkt dit ontspannen sfeertje direct een soort van niet aanwezig. Euhm ja, beetje jammer dus..

Kortom: zin in ontspanning zónder kids, mét een ijskoud biertje en alleen maar BullShit praten zonder dat je je shit voelt als je ‘shit’ zegt ipv chips (en waarom doen we dat eigenlijk? Shit is toch gewoon poep in het Engels? Weet je hoe leuk kinderen dat vinden om te zeggen? Maargoed, ander onderwerp) …dat dus.

Maar helaas, díe vorm van kidsloze ontspanning gaat m vandaag niet worden, want echt íe-der-een heeft verder plannen en is ook mét de kids… dus wat ga ík doen dan…Dilemma..

 

Toch nog even een afweging…Wat zijn de keuzes op deze dag met 25C: hangen en kletsen in de (mega chille) tuin bij een vriendin incl kids óf eenzaam ergens op t terras met m’n laptop op schoot… Dat laatste is helaas nog een beetje een dingetje, ik ben niet zo van alleen op een terras zitten nl..

He, maar S dan? Ga je lekker wat met hem doen toch? Ja, hele goeie van je, maar dat gaat m helaas ook niet worden. Want S zit met zijn kont op Ibiza, ticketje gekocht, huisje geboekt, helemaal SOLO (in het kader van: “Áls niemand mee gaat, ga ik toch alleen..!”).  Wat een fucking held hè? Goed voorbeeld doet volgen?

We gaan t meemaken, maar ik duik voor nu in elk geval even die tuin in bij mijn vriendin (en ja, gelukkig ook met een ijskoud biertje!). Later!