Ingecheckt

 

Een traan welt op in m’n linkeroog…wat gek, denk ik, ik heb toch niet echt iets om verdrietig over te zijn op dit moment (hoe mindful)? Het is dus ook geen verdriet, niet zo puur als ik dat ook ken, maar een andere emotie, een die ik al heel lang niet gevoeld heb. Een mix eigenlijk, vol tegenstrijdigheden…ik ken deze emotie maar al te goed, maar ze was diep diep verstopt en weggestopt…

Ik zit in een vliegtuig, naar Dubai. We zijn aan het taxiën. Vliegduur? 6uur nog wat… wow, 6 uur vliegen naar mijn avontuur, dat zijn serieus maar 3 films en ik hou van films…

Ik vlieg naar de zon, het is daar warm, héét eigenlijk. Ik heb zoveel behoefte aan warmte op mijn huid en zonnestaaltjes die met mijn haar spelen en het oplichten als ik tijdens het dansen mijn haar schudt, resoluut bewegend met mijn voetjes in het zand…

Hoe raar kan het leven lopen. Zo rond de tijd van de tinder-match (lees vorige blog!) huilde ik bijna dagelijks en leek ik weer in een depressie weg te zakken door een nogal turbulente periode …

Diepe dalen gekend in de afgelopen jaren, die continu parallel leken te lopen naast het meest bijzondere geluk dat een vrouw kan voelen en ervaren….het mama worden en zijn… voor mij bleek dit een vat vol tegenstrijdigheden… Naja, zeg maar gerust een opslag aan vaten… Mijn hormonen die alle kanten opvlogen, al vanaf mijn zwangerschap, zorgden voor zowel niet te grijpen geluk als voor een brok verdriet als beton op de bodem van de stille oceaan. En dan ook nog eens binnen een periode van een paar uur, zo ongeveer elke dag. Och, arme J….

Ik schrik weer even wakker uit het gemijmer over mijn verleden, inmiddels zweef ik hoog in de sky met een fantastisch mooie blauwe lucht boven me en een zachte deken van witte watten onder me.

Dit.is.toch.waanzinnig, dit is zó ontzettend mooi en verwonderlijk. Ik glimlach, maar merk ondertussen dat m’n traan er nog zit…

Dubai, hoe zou het zijn daar? Ik heb een vaag idee, gevormd uit verhalen en flarden van avonturen van anderen, beeldwerk op tv en laatst zelfs ineens een reclame die om 01:00 ‘s nachts voorbij kwam: “Kom naar Dubai, daar zul je het beleven” was de boodschap…

Goed, laten we dat maar gaan doen dan, dat ‘beleven’, dacht ik hardop. Het ticket was toch al geboekt.

De kilometers laat ik in rap tempo achter me, ik vlieg naar hem toe. Ja, dat had ik je nog niet heel duidelijk verteld. Naar hem, naar M. Hij is degene die me heeft getriggerd mijn oppervlakkige bevooroordeelde beeld over Dubai eens in het echt te toetsen. “Kom je naar Dubai?”, vroeg hij ineens over de app een paar weken na dé tinderMatch… Euh, ja waarom niet!? Ik twijfelde nauwelijks bij het geven van dat antwoord, maar ik heb dan ook een redelijk grote waffel en laat me natuurlijk niet kennen… maar de twijfel sloeg even later wel degelijk toe, ik geef nogal (irritant) veel om wat anderen denken, moet je weten. Niet heel handig zo nu en dan. Maar na lekker wat positieve back-ups, heads-ups en go-for-its zette ik mezelf ertoe om mijn grote waffel in wat daadkracht om te zetten.

Goed, terug naar mijn vlucht… Hij is leuk, die M. Heel erg leuk zelfs. Ik ben mezelf weer stukje bij beetje aan het hervinden. Krijg weer wat energie, ben een stuk actiever, assertiever en lekker bijdehand. Ja, zo vind ik mezelf het állerleukst! Dit zijn de kersjes op mijn home-made taart, ik ken ze heel goed, ze zijn lekker en smaken naar meer, mijn kersjes… Dat vind M ook.

Ondertussen wordt de maaltijd gebracht… iets met kip (geen idee wat de andere keuze is, ik zit zo ongeveer óp de motor geloof ik en versta echt geen zak van de stewardess…) en de kip is te hakken en ik geniet, ik geniet oprecht van de kneuterigheid van die plastic minibakjes met het minibroodje en het mini flesje witte wijn…best ok trouwens, die Chardonnay. Mijn favoriet overigens. Dus doe er nog maar drie…

Ik zeg “Cheers!” tegen mijn Duitse buren en zij houden hun 3e beker tomatensap (of is het toch een Bloody Mary?) in de lucht, ik heb wat gemist denk ik.

Kan me nog herinneren dat ik werd afgewezen voor de functie van stewardess bij de KLM, als de dag van gister. Een verdriet dat ik heb gehad…man man man, ik was niet empathisch genoeg zeiden ze… Ze zouden eens moeten weten… Het was mijn eerste echte sollicitatie ooit en mijn eerst echte afwijzing. Dat voelde als een trap in m’n ballen die ik niet heb. Vraag me nu ineens af of stewardessen ook gescreend worden op harde luide stemmen met een belachelijk overdreven articulatie? If so, zal dat vast beoordeeld worden ná de eerste sollicitatie-ronde, bedenk ik me enigszins gekwetst terugdenkend aan de klm-afwijzing. Of had empathie (een gebrek hieraan dan) hier niets mee te maken, maar mijn verlegen tril-stem (zenuwen) alles?

Ondertussen zie ik dat het nog 4:22 vliegen is. Ik vind vliegen he-le-maal de bom! Eigenlijk al mijn hele leven. Maar ik vind het ook mega spannend, zoals het krijgen van een cadeautje: wat zal t me dit keer brengen? Wat staat me te wachten, wat gaat het met me doen als ik het openmaak (‘daar’ aankom)? Heerlijk vind ik dat, de spanning die ik ervaar op weg naar mijn bestemming.

Gek genoeg vind ik ook de terugweg (meestal) erg fijn. Dan ga ik weer richting het oude vertrouwde, het veilige gevoel, mijn routine en structuur. Terug naar bekende bodem en mijn eigen plekje, mijn thuis. Dat is deze vlucht anders. Straks als ik terug vlieg, ben ik niet meer thuis waar ik nu nog woon. Mijn meisje woont daar wel en voelt zich thuis, gelukkig. Dat is belangrijk, zo niet het allerbelangrijkste!

Ondertussen merk ik dat die traan die inmiddels was weggezakt langzaam weer terugborreld. Beide ogen zijn vochtig, het is soms moeilijk weet je. Het besef dat ‘thuis’ niet meer mijn thuis is. Ik moet dat achter me laten, en niet voor een paar dagen zoals nu…maar voorgoed. Ik krijg straks een ander plekje, een ander huisje waar ik thuis zal zijn, met mijn meisje…want ook bij mij gaat ze zich thuis voelen, dat weet ik zeker, waar dat dan ook is.

Mijn oosterburen gaan lekker, het eten hebben ze bijna op en volgens mij vinden ze elkaar lief. Samen gaan zij een avontuur aan, zijn ze op doorreis? of blijven ze in Dubai een vakantie vieren misschien? Ik weet het niet, maar het voelt alsof ze hun cadeautjes al aan het uitpakken zijn…

Deze vlucht, deze korte trip naar Dubai, dit is míjn cadeautje… Wat zal me daar te wachten staan…? In elk geval M, met pet op en Milkyway, alhoewel ik betwijfel of hij die Milkyway daadwerkelijk heeft geregeld…

Ik voel me dus nu als een kind op sinterklaasavond wanneer de buren keihard aankloppen en een zak vol pakjes achterlaten voor de deur. Het maakt niet uit wat ik krijg, ik waardeer t, elk cadeautje weer… Ik neem ze in me op, ik kijk er naar, ik voel en proef en leg het tegen mijn wang. Elk pakje is anders, het zijn er zoveel…! Onbevattelijk nu, maar toen ik klein was, was het makkelijker voor me, cadeautjes uitpakken… Nu zijn ze schaars en ik geniet dan ook dubbel van elk klein cadeautje dat ik ontvang…

En dat is precies wat ik nu ga doen. Dubbel en dwars genieten van dit cadeau terwijl de spanning ondertussen door mijn lijf giert …

Hoe lang is het nog vliegen?

 

29 thoughts on “Ingecheckt

Laat een reactie achter op Heleen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *