Zwemles, dus dat.

 

 

 

Goed, welkom in de wondere wereld van zwemles…

Ze had zin, echte zin! Ik had haar goed voorbereid, nieuw onbekend bad, onbekende kindjes en we wisten nog niet eens of het een juf of meester zou zijn… laten we afwachten moppie! Ja zei ze nog vol goede moed achterin de auto, we wachten af mam… (bijdehand als ze is).

Auto geparkeerd, bekende garage, niets aan de hand. Oh, ik ken het hier mama! Gelukkig dacht ik nog, so far, so good… een beetje een klam handje van haar richting de deur van de ingang van het zwembad. “schat! Nog een foto voor papa! Nietsvermoedend lachend en een gekke bek trekken naar de camera…

Maar man man man, ik had geen idee wat ons te wachten stond… 

De deur sjeest open en een tropische hitte en dito gezichtjes komen dreunen op me in zonder enige vorm van waarschuwing… veel kinderen, veel! En veel ouders en opa’s en oma’s en tante’s en ik weet niet welke familiebanden nog meer. Gewapend met de reeds aangeschafte zwembadpas in m’n hand en een enigszins verontruste dochter in de andere, zijn we klaar om te gaan en de eerste lesbon uit de machine te halen…(Ah, mijlpaal! toch?)….. […]

Opvoeden … Ofzo

 

‘En NÚ meekomen jij!!” Een harde vrouwelijke stem. Bijna niet meer in beheersing, er klinkt een hoge mate van frustratie doorheen en op zo’n volume dat de meeste mensen in de speeltuin toch even opkijken.

 

Hardhandig (leek het) wordt een meisje (ik denk zo’n 3 a 4 jaar) door haar moeder uit de speeltuin meegetrokken. Moeder pakt pols, meisje loopt niet echt mee. Voetjes vegen half over de rubberen tegels naast de grote glijbaan. Het meisje gilt ‘Nee, mama, niet doen, níet mee!’. Een lichte trilling is in haar stem te horen. Paniek? Angst? Woede? Ik weet het niet, maar het raakt me acuut en mijn hartslag lijkt met dubbeltempo te gaan pompen.

Ik kijk om en mijn hoofd stroomt direct vol gedachtes over dit schouwspel. Heeft het kindje pijn? Moet ik er wat van zeggen? Iets schreeuwen naar die moeder, iets van ‘doe normaal met dat kind, of: ‘dat doe je toch niet?”. Gelijk krijg ik met deze gedachtes echter het schaamrood op mijn kaken. Ik wilde haar, deze moeder (er even vanuit gaande dát het de moeder is, want dat weet ik niet…), die het wellicht weet ik hoe zwaar heeft, […]