En nu?

 

 

 

Daar sta ik dan. In de tuin, huilend te kijken naar mijn spelende meisje die geniet van de zon en haar emmertje water. Ze is bijna 1,5. Met de glanzende vlasjes op haar mooie hoofdje is ze nog zo verdomd onschuldig…

Ik wil wel glimlachen naar haar, maar t lukt me niet. Verdriet heeft de overhand. Binnen staat J, zichtbaar bevend leest hij mijn brief. De boodschap is helder, maar zo ver van wat we ooit voor ogen hadden samen.

Het is juli, warm, J is op mijn verzoek eerder van werk gekomen. “Het is belangrijk” zei ik nog aan de telefoon. Binnen 30min was hij thuis. Thuis…dat voelt direct niet meer zoals het hoort te voelen. Niet wetende wat ons in godsnaam stond te wachten, […]