Opvoeden … Ofzo

 

‘En NÚ meekomen jij!!” Een harde vrouwelijke stem. Bijna niet meer in beheersing, er klinkt een hoge mate van frustratie doorheen en op zo’n volume dat de meeste mensen in de speeltuin toch even opkijken.

 

Hardhandig (leek het) wordt een meisje (ik denk zo’n 3 a 4 jaar) door haar moeder uit de speeltuin meegetrokken. Moeder pakt pols, meisje loopt niet echt mee. Voetjes vegen half over de rubberen tegels naast de grote glijbaan. Het meisje gilt ‘Nee, mama, niet doen, níet mee!’. Een lichte trilling is in haar stem te horen. Paniek? Angst? Woede? Ik weet het niet, maar het raakt me acuut en mijn hartslag lijkt met dubbeltempo te gaan pompen.

Ik kijk om en mijn hoofd stroomt direct vol gedachtes over dit schouwspel. Heeft het kindje pijn? Moet ik er wat van zeggen? Iets schreeuwen naar die moeder, iets van ‘doe normaal met dat kind, of: ‘dat doe je toch niet?”. Gelijk krijg ik met deze gedachtes echter het schaamrood op mijn kaken. Ik wilde haar, deze moeder (er even vanuit gaande dát het de moeder is, want dat weet ik niet…), die het wellicht weet ik hoe zwaar heeft, even terecht wijzen op deze aanpak. Was ik dat nou echt van plan? Want ík weet het allemaal zo goed en ík blijf wel altijd rustig ofzo? Mhoaw…niet echt…

Ik denk terug aan een aantal situaties die ik inmiddels voor mijn kiezen heb gehad met mijn dochter. Oioioi, er lijkt ook geen einde aan te komen. Laatst nog echt een hele reeks van heftige driftbuien op één dag. Echt, dat een moeder hier überhaupt tegen opgewassen is (zou moeten zijn?)… Serieus, wie heeft dat verzonnen dan? Ik vind het in elk geval een hele kunst en heeeel knap van de ouders die dan daadwerkelijk rustig blijven (naja, als ik in de buurt ben dan… Dan lijken ze rustig. Ik heb natuurlijk géén idee hoe ze doen achter gesloten deuren en of ze dan ook wel eens, zoals ik, vol-le-dig buiten hun ’hoe-voed-je-je-kind-op’ boekje gaan).

Maargoed, deze moeder heeft het duidelijk gehad met het gedrag van haar kind. Ik weet niet wat er speelt, wat er in de ochtend is gebeurd, hoe het met moeder gaat. Nee, ik weet daadwerkelijk he-le-maal niets van deze situatie. Wie ben ik om te oordelen, om terecht te wijzen om er iets van te vinden? En waaróm ging mijn hart te keer en wilde ik hier misschien wel wat van zeggen?

Omdat het gewoon niet tof is om een moeder zo te zien doen tegen een (onschuldig?) kind, of welke ouder/opvoeder/volwassene dan ook eigenlijk. Omdat mijn (moeder)-hart en instinct aan álle kanten roept: he, dit is niet ok! Omdat mijn lichaam letterlijk adrenaline aanmaakt om direct in te kunnen grijpen, mij alert maakt om alles in me op te nemen met al mijn zintuigen, zodat áls ik actie moet ondernemen, ik dit ook direct kan doen! Althans, dat is dus wat er met míj gebeurt. En dat is maar goed ook. Dus dat dit me raakt en iets met me doet.

Reageren doe ik uiteindelijk niet, ik maak een (hopelijk correcte) inschatting op basis van mijn eigen ervaring. Ik herken deze situaties inmiddels dus ook, ik reageer ook wel eens net iets te fel op mijn dochter. Iets waar ik me dan achteraf weer schuldig om voel en een traan over kan laten.

Ik zou willen dat ik gewoon simpel altijd lekker rustig kan blijven als mijn dochter uit het niets helemaal los gaat op mij (fysieke attack), of zo hard schreeuwt dat ze soms daarna zelfs een beetje schor is (echt, hoe dan??) en dan aangeeft dat ze hoofdpijn heeft (van het schreeuwen en overstuur zijn). Dat is echt best wel lastig. Soms is er onbegrip vanuit mij (misschien wat vaker dan soms) en denk ik, hoezo ben je boos, doe eens normaal en dan word ik ook boos. Er is toch niets om boos over te zijn? zeg ik dan, wat het alleen maar lijkt te verergeren.

Waar het op neer komt, is dat het mij raakt als mijn dochter boos is, verdriet heeft of gefrustreerd is. Ik wil dat niet, ik wil dat ze blij is en vrolijk en dat alles goed gaat, want als mijn meisje verdrietig is, ben ik dat soms ook een beetje.

Maarja, ding dong, ze is 3,5 jaar, wat dénk ik wel niet, toch? Het is echt onmogelijk om 100% van de tijd een happy peuter te hebben. Not possible.

Ze heeft onlangs een nieuw trucje geleerd, namelijk spugen, althans, een poging tot, ze kan het nog niet echt, gelukkig. Maar even, spugen, Really? Waar de F heeft ze dat geleerd vraag ik me af. Zodra ze aanstalten maakt, pak ik die teugels om ze wat strakker te trekken en de gang is mijn beste vriend. Helaas is juist déze plek op dat moment de grootste angst voor mijn dochter. Al helemaal wanneer er geen licht brandt en de deuren van de twee slaapkamers openstaan. Die angstige blik in haar ogen als ik haar op de gang zet en ze dan trillend met tranen over haar wangen en met zo’n pruillip zegt: ‘maar mama, ik wil niet op de gang, want op de gang zijn monsters en die willen me bijten’. Ohkeeee, dan doe ik dus de deuren van de slaapkamers dicht, doe het licht aan, geef haar haar twee BFF-lievelingsknuffels. Zo zit jij je straf maar even uit dame (met uiteraard ‘the-nanny-‘verantwoorde uitleg, inclusief time-out en waarschuwingsschoten vooraf). Hmmmmm.  Op de gang lijkt het ineens best wel gezellig voor haar. En vervolgens wordt het een spelletje om de gangdeur open te duwen en hard weg te rennen. Ja, hoor eens, dit is je zit-je-straf-uit-momentje hoor. Geen ‘pak-me-dan-als-je-kan-momentje. Daar denkt zij heel anders over. Goed, project ‘gang’ is aan de verliezende kant. ARGH.

Maar het kán anders, ik kan het anders. Dat weet ik. Het is me laatst namelijk een keer ‘gelukt’.

M’n meisje was druk bezig om een laken-tent te maken en haar 2 poppen moesten óp de tent liggen, maar die waren zo zwaar dat ze er zelf niet meer in kon en de tent zakte in. Echt, de wereld was té klein. Oh wat was dit zoet-spelende meisje instant boos en verdrietig en gefrustreerd dat dat niet lukte. Totale paniek en onbegrip. Krijsend met haar vuistjes op de grond lag ze, ik ging naast haar zitten en aaide ik haar rug, net zo lang tot ze wat bedaarde. En wat rustiger werd. Ik zei dat het niet erg was, dat soms dingen niet kunnen, en dat ik er voor haar ben. Zij werd rustig, ik bleef rustig. Wat een wereld van verschil met het hele op-de-gang-zet verhaal. Want toen haar tent inzakte, wilde ze me meteen krabben uit frustratie (ook zo’n ding).  Normaal zet ik haar resoluut op de gang na een fysieke attack (dat zijn echt mijn grenzen: bijten/schoppen/slaan en nu dus ook spugen), maar deze andere aanpak hielp op de een of andere manier ook.

Trots was ik, op mezelf eigenlijk wel een beetje. Ondanks dat ze gilde alsof ze werd vermoord, hopende dat niet iemand de kinderbescherming belde, bleef ik rustig naast haar zitten. Het werd bijna soort van poëtisch.

Hier zou ik graag alle geduld van de wereld voor willen hebben. Om er op deze manier voor haar te zijn. Helaas ben ik ook niet altijd zo emotioneel stabiel als ik zou willen zijn en kan ik een kort lontje hebben, (te) weinig tijd, of mijn plafond aan geduld hebben bereikt, of er is iets anders aan de hand, waardoor ik dus soms in de situatie kom dat ik in de speeltuin de hand van mijn dochter grijp en haar meetrek. En nét iets te hard zeg, “Nú meekomen jij!”. Ik zie ze kijken. Maar laat ze niet wagen naar me toe te komen. Ik doe heel erg mijn best, ik doe wat ik kan, soms blijf ik rustig, heb ik de tijd en gaat het vanzelf over. Maar soms niet, soms is het gewoon tijd om te gaan, zoals nu. Ik laat ze maar kijken, ik laat ze maar oordelen… Ze hebben namelijk géén idee…

1 thought on “Opvoeden … Ofzo

  • Ah zo mooi geschreven Leentje! Zo herkenbaar en zo fijn als het tijdens zo’n moment toch lukt om zelf rustig te blijven. Het werkt namelijk, met veeel geduld en tijd die we niet altijd (denken te) hebben 😉 en soms lukt het ook gewoon niet #kortsluiting ? #goodenoughparenting

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *