‘En NÚ meekomen jij!!” Een harde vrouwelijke stem. Bijna niet meer in beheersing, er klinkt een hoge mate van frustratie doorheen en op zo’n volume dat de meeste mensen in de speeltuin toch even opkijken.

 

Hardhandig (leek het) wordt een meisje (ik denk zo’n 3 a 4 jaar) door haar moeder uit de speeltuin meegetrokken. Moeder pakt pols, meisje loopt niet echt mee. Voetjes vegen half over de rubberen tegels naast de grote glijbaan. Het meisje gilt ‘Nee, mama, niet doen, níet mee!’. Een lichte trilling is in haar stem te horen. Paniek? Angst? Woede? Ik weet het niet, maar het raakt me acuut en mijn hartslag lijkt met dubbeltempo te gaan pompen.

Ik kijk om en mijn hoofd stroomt direct vol gedachtes over dit schouwspel. Heeft het kindje pijn? Moet ik er wat van zeggen? Iets schreeuwen naar die moeder, iets van ‘doe normaal met dat kind, of: ‘dat doe je toch niet?”. Gelijk krijg ik met deze gedachtes echter het schaamrood op mijn kaken. Ik wilde haar, deze moeder (er even vanuit gaande dát het de moeder is, want dat weet ik niet…), die het wellicht weet ik hoe zwaar heeft, […]