En nu?

 

 

 

Daar sta ik dan. In de tuin, huilend te kijken naar mijn spelende meisje die geniet van de zon en haar emmertje water. Ze is bijna 1,5. Met de glanzende vlasjes op haar mooie hoofdje is ze nog zo verdomd onschuldig…

Ik wil wel glimlachen naar haar, maar t lukt me niet. Verdriet heeft de overhand. Binnen staat J, zichtbaar bevend leest hij mijn brief. De boodschap is helder, maar zo ver van wat we ooit voor ogen hadden samen.

Het is juli, warm, J is op mijn verzoek eerder van werk gekomen. “Het is belangrijk” zei ik nog aan de telefoon. Binnen 30min was hij thuis. Thuis…dat voelt direct niet meer zoals het hoort te voelen. Niet wetende wat ons in godsnaam stond te wachten, wisten we beiden dat dit niet meer de weg is die we willen bewandelen, in elk geval niet samen. Het is op, wij zijn op. De liefde is op, voor elkaar.

En nu? Wat moeten we nu doen? Door onze tranen heen wordt duidelijk dat we beiden zielsveel om onze dochter geven. Wij.gaan.dit.dus.redden! Die kracht en verbondenheid is instant voelbaar, samen, wij gaan opvoeden, samen, wij gaan dit mooie wezentje alle tools voor handen geven om te groeien en ontwikkelen, met als belangrijkste instrument de liefde van beide ouders. Geen drama meer, geen ruzie meer. Geen stress meer voor ons meisje. Want dat heeft ze, helaas, al te veel meegekregen ben ik bang.

Het is voorbij, onze strijd. Een zucht, schouders die bij ons beide ontspannen. Het hoeft niet meer. De weg tussen ons buigt langzaam af, alle hobbels in het verleden lijken te vervagen. De connectie gebaseerd op liefde is verbroken. Samen besloten, samen door, maar anders. Verdrietig, maar goed. Wij gaan dit redden voor ons meisje.

Op deze bizarre wending in mijn leven volgde geruime tijd een soort nomaden-bestaan. Standaard stond een sporttas met vieze sokken, kleding voor 2 dagen en een tandenborstel op de gang in het huis van m’n ex (nog steeds moeite met dit woord), klaar voor het volgende adres. Het samen in één bed slapen wordt nl best wel awkward vanaf een paar weken na de break.

Ik kwam erachter dat het gevoel van eenzaamheid diep zit, want de adressen vlogen me om de oren en iedereen stond voor me klaar. Toch voelde ik me zo…eenzaam.  Door mijn stabiele pieken van stress werd ik ook nog eens kilo voor kilo minder Heleen. Geen thuis hebben en geen tot weinig zicht op een onderkomen vrat letterlijk aan me. Hoe lang ging ik dit nog volhouden? Paste wel weer (even) in een maatje minder, dat was toch ergens een schrale troost voor me…

“Hoe laat kom je?” vraag ik aan de vloerenman 3 maanden later. Heb net een topdeal gesloten voor een laminaatje, al zeg ik het zelf. De verfman komt een paar dagen eerder, ook viavia geregeld en gaat ook mijn héle huis doen in 2 dagen. Spuiten dan, want ik laat het bobbeltjes behang er even lekker opzitten. Mijn pa verklaarde me voor gek toen ik zei dat ik al het behang eraf wilde krabben. Na een minuut of wat te hebben nagedacht, was ik ook om. Mijn pa zei: “Het is maar een huurhuis toch?”. Ja pap, maar wel míjn huurhuis zometeen, dacht ik nog vol ongeloof.

Zo onbevattelijk, maar ik heb gewoon een huisje. Naja, ‘je’. Het 82m2, heb nog nooit zo groot gewoond, muv mijn ouderlijk huis dan, maar ik heb straks écht veel ruimte, he-le-maal happy.

Toen ik werd gebeld met de beste mededeling die ik me op dat moment kon wensen (“Je hebt het huis en je krijgt de sleutel over 3 weken, say whaaaaat???”), liep ik net met mijn blote voetjes de warme zee in van t strand van Dubai met m’n ‘4-day-date’ (mooi verhaal, ga ik je zeker nog vertellen in een volgend blog, promise). Het maakte me geen zak uit dat ik het nog niet eens ‘live’ gezien had, de foto’s waren top en het voelde direct goed…

Een week later stond ik in het huis, het was nog lang niet leeg en de dochter van de oude huurster wilde mij daar duidelijk niet hebben. Ik begrijp het wel hoor, haar moeder, mevrouw K., had daar járen gewoond, maar zij was kort daarvoor overleden. Erg triest, maar wat zeggen ze ook al weer over ‘de een z’n dood…’? Beste Mevrouw K, ik beloof u, ik zal het fijne wonen op deze plek voorzetten, het zal niet verloren gaan. Dit wordt ook mijn thuis. Dankuwel.

Het is toch snel gegaan vanaf de break, het proces van daadwerkelijk spullen pakken en vertrekken. Een nieuw thuis krijgen en creëren, mijn meisje zoveel mogelijk stabiliteit en rust meegeven tijdens dit alles en een date… een tinder-date, de beste swipe éver…?? Wie zal het zeggen…

Het proces is nog in volle gang, maar langzaam aan vind ik mijn weg. Langzaam aan keert de rust terug en word ik weer mezelf, het blije stuiterkonijn, met tonnen energie en een glimlach als ik denk hoe gelukkig ik mijzelf mag prijzen dat de beslissing om uit elkaar te gaan zo heeft uitgepakt. Voor ons drieën. Ik ben er nog niet, maar de vraag die dan meteen bij mij rijst is of er überhaupt iets bestaat als: ‘er zijn’?

………….

Wat hierna allemaal gebeurt, en niet te vergeten mijn beloofde verhaal over mijn 4-day-date-in-Dubai avontuur, dat lees je allemaal in mijn volgende blogs. Deuren blijven openvliegen en kansen staan te popelen, nieuwe wegen bewandel ik met verve, en angstig haak ik soms ook weer af. Het blijft een spannend pad en jij kan hierin meegaan. Zie ik je terug?

66 thoughts on “En nu?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *