Heleen Verhoef

Zwemles, dus dat.

 

 

 

Goed, welkom in de wondere wereld van zwemles…

Ze had zin, echte zin! Ik had haar goed voorbereid, nieuw onbekend bad, onbekende kindjes en we wisten nog niet eens of het een juf of meester zou zijn… laten we afwachten moppie! Ja zei ze nog vol goede moed achterin de auto, we wachten af mam… (bijdehand als ze is).

Auto geparkeerd, bekende garage, niets aan de hand. Oh, ik ken het hier mama! Gelukkig dacht ik nog, so far, so good… een beetje een klam handje van haar richting de deur van de ingang van het zwembad. “schat! Nog een foto voor papa! Nietsvermoedend lachend en een gekke bek trekken naar de camera…

Maar man man man, ik had geen idee wat ons te wachten stond… 

De deur sjeest open en een tropische hitte en dito gezichtjes komen dreunen op me in zonder enige vorm van waarschuwing… veel kinderen, veel! En veel ouders en opa’s en oma’s en tante’s en ik weet niet welke familiebanden nog meer. Gewapend met de reeds aangeschafte zwembadpas in m’n hand en een enigszins verontruste dochter in de andere, zijn we klaar om te gaan en de eerste lesbon uit de machine te halen…(Ah, mijlpaal! toch?)….. […]

Opvoeden … Ofzo

 

‘En NÚ meekomen jij!!” Een harde vrouwelijke stem. Bijna niet meer in beheersing, er klinkt een hoge mate van frustratie doorheen en op zo’n volume dat de meeste mensen in de speeltuin toch even opkijken.

 

Hardhandig (leek het) wordt een meisje (ik denk zo’n 3 a 4 jaar) door haar moeder uit de speeltuin meegetrokken. Moeder pakt pols, meisje loopt niet echt mee. Voetjes vegen half over de rubberen tegels naast de grote glijbaan. Het meisje gilt ‘Nee, mama, niet doen, níet mee!’. Een lichte trilling is in haar stem te horen. Paniek? Angst? Woede? Ik weet het niet, maar het raakt me acuut en mijn hartslag lijkt met dubbeltempo te gaan pompen.

Ik kijk om en mijn hoofd stroomt direct vol gedachtes over dit schouwspel. Heeft het kindje pijn? Moet ik er wat van zeggen? Iets schreeuwen naar die moeder, iets van ‘doe normaal met dat kind, of: ‘dat doe je toch niet?”. Gelijk krijg ik met deze gedachtes echter het schaamrood op mijn kaken. Ik wilde haar, deze moeder (er even vanuit gaande dát het de moeder is, want dat weet ik niet…), die het wellicht weet ik hoe zwaar heeft, […]

Wake me up, B*tch!

 

 

Maar Leen, hoe zit het nou met je blog? Hoorde ik van meerdere mensen, op meerdere dagen, in meerdere weken, met meerdere communicatiemiddelen. En dan daar vaak achteraan: ik mis het joh! Je schrijft zo lekker! Ik ben nieuwsgierig naar de rest… enzovoorts.

‘Jaaaa…dat is even een dingetje, maar komt wel weer!’, zeg ik leugenachtig enthousiast terug, terwijl ik dit puur zeg om het gesprek niet verder aan te hoeven gaan. Ik ben nl even zeer weinig gemotiveerd, en dat voelt tegelijkertijd zo ruk! Want ik had toch echt een belofte gemaakt met mezelf dat ik om de week iets zou posten! En belofte maakt…. Juist dat dus.

Ondertussen krijg ik emails via mijn blogmail binnen of ik een product wil promoten via mijn blog en aanmeldingen bij allerlei blogkanalen. Via facebook zit ik bij 10-tallen bloggroepen/communities (even serieus, je hebt echt geen idee hoeveel er werkelijk zijn!), en elke dag komen er weer talloze blog-feeds langs op mijn tijdlijn, die ik snel weg klik. Beetje confronterend omdat ik al weken geen nieuwe content heb geplaatst… oops…

Het was zo mooi, die paar maanden in 2017. Het was zo lekker en het voelde goed. Daar zo actief mee bezig zijn. Maar nu? What happened? Ik baal van mezelf, voel me een faler en mijn heerlijke innerlijke criticus, of zoals ik haar noem mijn ‘Bitch’, zegt: zie je nou, jij kan dit helemaal niet. Jij bent geen doorzetter, je geeft makkelijk […]

Bont en Blauw

 

 

 

Ok, ik ben tégen. SOWIESO. Tegen Bont, in welke vorm dan ook. Maar dat is míjn (inmiddels) bewuste keuze, mijn overtuiging die voortkomt uit liefde en gevoel van medelijden voor die diertjes. Ik heb een keer onbewust bedoeld konijnenbont aan mijn leren laarzen gehad, als franje zeg maar. Stond ik er toen bij stil? Nee, ik was denk ik te jong om te beseffen wat ik droeg, ik vond de laarzen leuk en ze zaten lekker warm. Kopen die handel.

Een aantal winters geleden kocht ik een jas, van het Nederlandse merk Moscow. Ik was op slag verliefd. Het had een dikke bontkraag en ook bont aan het einde van mijn mouwen. In-stant verkocht. Ik leek wel een model […]

Uitgecheckt

Een traan welt op in mijn linkeroog, vult zich, groeit en biggelt vervolgens over m’n wang…traan na traan na traan…beide ogen, beide wangen, nat…het is begonnen denk ik, dit is waar ik zo bang voor ben geweest maar nogal bewust niet aan toe heb gegeven…

Dat kon niet en daar hadden we afspraken over gemaakt… M en ik, wij hadden gezegd ons te focussen op de minibreak in Dubai en alles wat het ons zou brengen, moment voor moment, niet na te denken en te kijken of enigszins maar een inschatting te maken van daarna… van wat daarna zou komen, ná Dubai, aan gevoel of hoe we met dingen zouden gaan dealen.

Maar nu…!? Het mag, ik mag mijn gevoel toelaten, ik mag loslaten en omarmen… verdoofd voel ik me, ik frons en ervaar een soort verwarring […]

Ingecheckt

 

Een traan welt op in m’n linkeroog…wat gek, denk ik, ik heb toch niet echt iets om verdrietig over te zijn op dit moment (hoe mindful)? Het is dus ook geen verdriet, niet zo puur als ik dat ook ken, maar een andere emotie, een die ik al heel lang niet gevoeld heb. Een mix eigenlijk, vol tegenstrijdigheden…ik ken deze emotie maar al te goed, maar ze was diep diep verstopt en weggestopt…

Ik zit in een vliegtuig, naar Dubai. We zijn aan het taxiën. Vliegduur? 6uur nog wat… wow, 6 uur vliegen naar mijn avontuur, dat zijn serieus maar 3 films en ik hou van films…

Ik vlieg naar de zon, het is daar warm, héét eigenlijk. Ik heb zoveel behoefte aan […]

Wie dít Weekend?

“Leeeeeentjeeee” appt S mij vorige week vrijdagavond. Ik weet meteen wat hij wil. S wil meeten, iets leuks doen, terras op, hapje eten maar t állerliefst een stukje varen of naar de gym. Maar ik kan niet. Ik heb dit weekend mijn meisje. Dit weet S wel, heb t hem gister nog gezegd. Maar dat vergeet hij. Ik neem t hem niet kwalijk hoor, een leuke vent in de 40, zonder kids of chick. Dan onthoud je dat soort dingen niet, want dan ben je met héle andere dingen bezig. Namelijk met wie kan wanneer wat doen in het kader van ‘ik wil gezelligheid om me heen’.

Het rotte hiervan is dat hij inmiddels een van de weinige in onze vriendengroep is met deze ‘status’: single, no kids & searching for either love or a lot of fun.

Dit resulteert echter voor hem vaker dan gewenst in een ‘nee sorry ik kan niet afspreken, want …. (vul in:) ik heb mijn kids/date met m’n vent/een ‘family meets family’-gettogether/in elk geval geen tijd voor jouw spontane plannen S’. Want daar gaat het vaak om, het spontane dat S wil, […]

INKT

Het is wel grappig, ik doe zo’n beetje alles via mijn laptop en/of computer op werk, ik typ wat af en hou ervan… Ik maak graag verslagen, typ lekker mijn blogs, kan grote delen van emails soms echt 5x opnieuw typen, omdat ik het typen gewoon zo lekker vind, verslávend bijna. Niet geheel efficiënt op sommige tijden i know, maar.. ik kan wel echt heeel snel (niet-blind)typen, dus qua tijdverspilling valt t allemaal wel mee…

Aan de ándere kant heb ik nog steeds een enorme drang naar inkt… Gewone, normale, reguliere, vlekkerige inkt. Mijn rechterhand smacht naar een (vul)pen en ouderwets papier. In mijn huis liggen dan ook overal post-its, werk graag in en met mijn papieren agenda en bezit wel 100 bal/vulpennen in verschillende vormen, maten en kleuren die je op de meest rare plekken in huis terugvindt (lekker handig als je een peuter in huis hebt trouwens, dan is het een beetje jammer wanneer ik voor de zoveelste keer pen van de muur/bank/kast af moet schrobben…). Om nog maar niet te spreken van […]

En nu?

 

 

 

Daar sta ik dan. In de tuin, huilend te kijken naar mijn spelende meisje die geniet van de zon en haar emmertje water. Ze is bijna 1,5. Met de glanzende vlasjes op haar mooie hoofdje is ze nog zo verdomd onschuldig…

Ik wil wel glimlachen naar haar, maar t lukt me niet. Verdriet heeft de overhand. Binnen staat J, zichtbaar bevend leest hij mijn brief. De boodschap is helder, maar zo ver van wat we ooit voor ogen hadden samen.

Het is juli, warm, J is op mijn verzoek eerder van werk gekomen. “Het is belangrijk” zei ik nog aan de telefoon. Binnen 30min was hij thuis. Thuis…dat voelt direct niet meer zoals het hoort te voelen. Niet wetende wat ons in godsnaam stond te wachten, […]